- The Oldest City in the United States -

Welcome back, 

Geschiedenis- en/of dierenliefhebbers opgelet, dit reisverhaal zullen vooral jullie interessant vinden. 

Na een autoreis van ongeveer vijf uur kwamen wij aan op onze volgende bestemming, Saint Augustine. Saint Augustine, gelegen in de staat Florida, is de oudste plaats van geheel Noord-Amerika. St. Augustine werd in 1565 gesticht door de Spaanse ontdekkingsreiziger Pedro Menédez de Avilés. Deze plaats bleef gedurende tweehonderd jaar in het bezit van de Spanjaarden, totdat het in 1763 overgenomen werd door de Engelsen. Pas in 1822 kwam Saint Augustine samen met Florida in handen van de Amerikanen. 

Onderweg van Miami Beach naar Saint Augustine hadden wij al het een en ander gemerkt van de tropische regenbuien die aan deze zijde van Amerika kunnen plaatsvinden. Ondanks het mindere weer zijn wij direct na aankomst de oudste plaats van Noord-Amerika gaan ontdekken. Wat wij aan de westkant van Amerika ook al gemerkt hebben, is dat sommige plaatsen hier kunnen aanvoelen als een filmset. Saint Augustine was weer zo’n plaats. Een film waarin Saint Augustine overdag aanvoelt als een lieve, schattige plaats en ’s avonds veranderd in een gekkenhuis. Of zoals mijn vader het omschrijft, een filmset voor een Hitchock film. 

Op onze tweede dag in Saint Augustine stonden er twee activiteiten op de planning: Lighthouse and museum of St. Augustine en St. Augustine Wild Reserve. Een Spaanse uitkijktoren, gebouwd in de late jaren van 1500, was de voorganger van de huidige vuurtoren van St. Augustine. Voor het eerst werd er in 1824 door de Amerikaanse regering van Florida licht aangestoken in de vuurtoren. In 1876 werd een huis aan dit gebied toegevoegd, waar twee families woonden. 

Tegenwoordig is de vuurtoren van St. Augustine een toeristische trek. Tweehonderdnegentien treden hoog en 165 feet boven zeelevel, het kost wat moeite, maar het uitzicht is het waard.

Een groot, koloniaal roze huis kwamen wij tegen op onze weg naar de Wild Reserve. Uiteraard kon ik het niet laten om hier een foto van mij en mijn droomhuis te maken. Een foto waarvoor de tijd genomen zou moeten worden, werd een foto die snel klik gemaakt werd. Op mijn weg naar de voordeur van mijn droomhuis, stond ik bijna op een zwarte slang. Door mijn grote schrik stond ik binnen één seconde weer bij de auto. Wat een angst gierde er door mijn lichaam. Snel een foto maken en wegwezen!
 
Onze tweede activiteit begon om 2 pm, ergens op een afgelegen plek. Hier is namelijk de Wild Reserve van Saint Augustine gevestigd. Om het in duidelijk Nederlands uit te leggen, is dit een asiel voor exotische dieren (regelmatig met een traumatische ervaring). Onder exotische dieren worden hier tijgers, leeuwen, wolven en beren (in dit reservaat was er één beer aanwezig) verstaan. Om jullie een duidelijk beeld te geven van het verleden van deze dieren zal ik twee bijzondere verhalen uitlichten. 

Een van de dieren woonde bij een mevrouw in de achtertuin in Jacksonville. Na een enige tijd kon deze mevrouw de zorg voor het dier niet meer volbrengen en bracht het dier bij de Wild Reserve in Saint Augustine. De vrijwilligers (Wild Reserve is een non-profit organisatie die draait op dertig+ vrijwilligers) namen de verzorging over. Ondanks dit komt de mevrouw uit Jacksonville nog regelmatig langs om haar voormalige huisdier te kunnen zien. Zij is dan ook de enigste persoon die het hok binnen kan treden, met de zekerheid dat er niets zal gebeuren. Als het dier haar voormalige eigenaar ziet, krult ze zich helemaal op in de armen van haar voormalige eigenaar. Dat terwijl de verzorgers nog moeten op passen dat ze tijdens het voeden niet gebeten worden. 

Een van de tijgers zat daar met een heel ander achtergrond verhaal. De reden van zijn komst naar dit reservaat had namelijk te maken met het aanvallen van zijn temmer/trainer. 

Oké, nog één verhaal dan. Tijdens onze rondleiding werden de dieren gevoed. Echter konden de vrijwilligers een van de tijgers pas op het einde eten geven. Dit omdat deze tijger food aggressive was. Het dier ziet hoogte, maar geen diepte. Dus als hij ons als menigte ziet staat, ziet hij dat wij hoog zijn, maar ziet niet dat wij lang niet zo groot als hem zijn. Vandaar dat hij niet aan zijn eten komt, totdat er niemand in de buurt is. De tijger begon te brullen, zijn tanden te laten zien, zich uit te rekken, alles om ons te laten zien dat hij gevaarlijk was en wij niet aan zijn eten mochten komen. Erg heftig, maar imponerend om te zien. 

De vrijwilligers verzorgen driemaal per week een rondleiding door het reservaat (het geld dat de geïnteresseerden hiervoor betalen, gaat volledig naar de verzorging voor de dieren), de dieren worden gevoed (voor de meeste grote bakken vol met rauw vlees), het bad wordt volgelopen zodat o.a. de tijgers zich kunnen badderen met zeepsop en sommige dieren (alleen diegene waarbij het kan qua veiligheid) worden als een hond uitgelaten door het reservaat. Het was voor ons een imponerende rondleiding door dit reservaat en fantastisch hoe deze organisatie leeft dankzij de vele vrijwilligers. Een van vrijwilligers noemde het ‘Labour of Love’. 

Wij hebben de staat Florida (met haar orkaan Emily) op tijd achter ons gelaten. Wij gaan ons aankomende dagen begeven in Charleston, South Carolina.  

- The Oldest City in the United States -