Bandabou.

Gisteren bezochten wij Bandariba, het oosten van het eiland. Vandaag zijn we de andere kant op gegaan, Bandabou, het westen.

Ons eerste stop was bij Landhuis de Knip. Het is historisch gezien een van de belangrijkste landhuizen in Curacao. Dat komt doordat hier in 1785 de grote slavenopstand onder leiding van Tula begon. Hij wilde vooral het harde leven van de slaven op deze plantages in beeld brengen. De straffen die slaven voor een 'misdaad' kregen, gaan van 5 dagen opsluiting, naar 15 touwslagen tot aan 6 maanden dwangarbeid. Heftig om te zien en zeker iets om niet trots op te zijn als Nederlander. Vanwege Tula wordt het museum bij Landhuis Knip 'Museo Tula' genoemd. Hier zijn verschillende herinneringen aan deze tijd in vastgelegd. Jaarlijks wordt op 17 augustus een herdenking van de grote slavenopstand gehouden bij het slavernijmonument op het Rif.

De slaven maakte het zware leven op de plantages aangenamer door muziek met elkaar te maken. De vrouwen zongen tijdens de was, als ze aan het stampen waren of als ze maar even tijd hadden om iets van geluid/muziek te kunnen creëren.

Na ons bezoek aan Landhuis Knip en Museo Tula hebben we onze reis doorgezet naar de Grote en Kleine Knip. Beide stranden zijn vrij, zonder geld te betalen, toegankelijk en ongerept. Dat is ook een van de redenen waarom deze stranden geliefd zijn bij de lokale bevolking. De Curaçaoënaars hebben namelijk niet veel met stranden zoals Jan Thiel of Mambo Beach. Na een heerlijke duik in deze zee van de Kleine Knip en een lekker broodje kroket uit de snackbar van de Grote Knip zijn wij weer richting Willemstad gegaan.

Op onze route terug stond nog een bezienswaardigheid op de planning; de zoutpannen van Jan Kock. Een belangrijke reden voor de WIC, West-Indische Compagnie, om Curacao te veroveren, was het zout van Bonaire en Curacao. Bij het dorpje St. Willibrordus hebben we een indruk kunnen krijgen van deze zoutpannen. In deze zoutpannen leven enkele flamingo's. We konden rustig een foto van ze nemen en ze bekijken, maar als we de rust zouden verstoren, zou het kunnen dat ze verdwijnen van deze plek. Wij hebben het bij deze zoutpannen dus maar rustig aangedaan.

Op de weg van St. Willibrordus naar Willemstad hebben wij ook nog een goede, sociale daad verricht. We hebben een vrouw die in deze bloedhitte op de bus stond te wachten, bussen rijden hier via het Antilliaanse systeem; ze komen wel, alleen de vraag is wanneer, een lift aangeboden. Het bleek een Jamaicaanse vrouw te zijn, waarmee wij in de auto gezellig gesproken hebben.